سـفـره دار مـاه مـهـمانی تویی            رازق رزق دعـا خـوانی تویی
بـانی چـشـمـان بـارانـی تـویی            با خـبـر از درد پـنهـانـی تویی

گریه کردم وقت افطار و سحر

یابن زهـرا از تو هستم بی‌خبر

چشم ما را رنگ بـیداری بـده            بر گـدایت وقـت دیــداری بـده
آنچه از لطف و کرم داری بده            نان و خرمایی هم افطاری بده

نان تو نان عـلی و فـاطمه‌ست

بر غم و درد دل ما خاتمه‌ست

بسکه سرگـرم گـناه و غـفـلـتم            شد عـبـادت، عـادت بی‌طاعـتم
داده اما حـضرت حق مـهـلـتم            در ضـیـافت خـانـۀ او دعـوتـم

دعــوتــم، امــا نـــدارم آبـــرو

ذکـر الـعـفـوی برای من بـگـو

بارِ ما را می‌کـشی بر شانه‌ات            ای فـدای اشـک دانــه دانـه‌ات
بــه رقــیـه عــمــۀ دردانــه‌ات            کن نظـر بر بـنده زاد خـانه‌ات

بـا رقــیــه آمــدم راهــم دهــی

تا سحر هم اشک و هم آهم دهی

در سحر لطف مکرر می‌رسد            یا خبـر یا اینکه دلبـر می‌رسد
نالـۀ جانـسـوز دخـتـر می‌رسد            آه، بـابـایی کـه با سـر می‌رسد

دخـتـرش سر را تماشا می‌کند

در دل شب درد و دلها می‌کند:

جـان بـابـا کم نـما این فـاصـله            زخـمـی‌ام مـثـل تـمــام قــافـلـه
بر تـنـم دارم نـشان از غـائـلـه            من کـتک خوردم میان سلـسله

بر رخم امشب ببین این مسئله
جای مشت شمر و خولی، حرمله

وارثم بر روضـه‌های مـادری            شد تـمـام صـورتم نـیـلـوفـری
از سرم دشمن کشیده روسری            جان بابا دخـترت را می‌بری؟

یک نفـس مانـده برایم تا سحر
می‌کـشم آهـی مرا با خـود ببر